مبانی نظری هنر عکس بنیان معاصر

خلاق کسي است که حيطه‌هاي معنادهي رسانه مورد استفاده‌اش را به جايي که تا به حال نبوده گسترش مي‌دهد. و گرنه، او را نمي‌توان به عنوان خالق اثر هنري نام برد و بيشتر بهتر است به او صرفا صفت کاربر رسانه را نسبت داد. تاثير اين نکته مهم همواره در طول تاريخ عکاسي هم نمود داشته است. مثلا در دوره‌ايي هرکس که دوربيني در اختيار داشته در تاريخ عکاسي مانده است ولي امروزه تقريبا همه افراد دوربين دارند. از طرفی رسانه تلگراف با رسانه عکاسي پا به دنيا گذاشت. به اين ترتيب که، زماني اگر کسي پشت دستگاه تلگراف مي‌نشست او را متخصص مي‌ناميدند، اما حالا کسي را که پشت دستگاه رايانه امروزي مي‌نشيند، صرفا کاربر مي‌نامند.

کيفيت وساطتي که عکاسي مابين ذهن (سوژه) و عين (ابژه) شکل مي‌دهد مسئله قابل تاملي است که در گسترش تعريف سوبژکتيويته، از دکارت تا به امروز، و قوام و اعتبار يافتن بيشتر ابژه از حدود قرن نوزدهم به واسطه کانت و هگل ربط خود را حتي بيشتر پيدا مي‌کند.
قوام گرفتن ذهنيت عکاس نقش بسزايي در هنري شدن رسانه عکاسي دارد. هرچقدر که اعتبار سنديت عيني عکس در وجه نمايه‌اي‌اش عکس بودگي عکس را تضمين مي‌کند، قوام پيدا کردن فرم در عکاسي نيز، به عنوان يک امکان بياني در رسانه، نقش ذهنيت (سوژه‌گي) عکاس را پر رنگ‌تر مي‌کند. از اين رو، همنشيني سوژه و ابژه در عکس هنري امروز مي‌تواند بيش از هر هنر ديگري به مناسبات پديدارشناسانه نزديک‌تر شود.

تعدد دستگاه‌هاي توليد تصوير و همچنين سهولت ارسال و انتقال آن به جايي ديگر باعث شده است ديگر عکس از هر مکاني در زمين از قطعيت و در نتيجه از جذابيت موضوعي‌اش بيفتد. به عبارتي ديگر،  وقتي هيچ گوشه و در نتيجه هيچ اتفاقي از چشم دوربين‌هاي ثبت کننده تصوير دور نمي‌مانند، حالا در زماني مناسب و در مکاني در خور بودن نمي‌تواند براي عکاس اعتبار بياورد.