مقایسه فوکوس اتوماتیک در دوربین های بدون آینه و دی اس ال آر

این مقاله مروری دارد بر مکانیزم های فوکوس اتوماتیک (اتو فوکوس) در دوربین های بدون آینه و دی اس ال آر ها

نوشته: اندرو گیبسون
ترجمه اختصاصی آکادمی عکاسی هنر های معاصر

مطالب زیادی در مورد معایب عملکرد اتوفوکوس ( فوکوس خودکار ) دوربین های بدون آینه نوشته شده است. تاکید اکثر این نوشته ها بر روی عملکرد ضعیف دوربین های بدون آینه، در دنبال کردن سوژه های متحرک می باشد. دقیقا حیطه ای که اتوفوکوس شناسایی رنگ دوربیین های DSLR هنوز هم قدرتمندتر هستند ( اگرچه این فاصله رو به کاهش است. )
اما زمانی که صحبت از فوکوس روی سوژه های ثابت می شود ، دوربین های بدون آینه قطعا گزینه بهتری هستند. تعجب آور است ؟ آری ، اگر تا بحال از دوربین بدون آینه استفاده نکرده اید، ممکن است نظر خود را تغییر دهید. با هم نگاهی به دلایل این موضوع می اندازیم.

1. اتوفوکوس “شناسایی رنگ” در مقابل اتوفوکوس “شناسایی کنتراست”
سیستم اتوفوکوس دوربین های بدون آینه با دوربین های دیجیتال SLR تفاوت دارد.
در یک دوربین  DSLR ، بخش اعظمی از نور وارد شده از لنز ، توسط آینه به پنتاپریزم ( منشور 5وجهی ) و viewfinder بازتابیده می شود و تنها بخش کوچکی از نور به سنسور اتوفوکوس هدایت می شود. این سنسور ، برای محاسبه فاصله سوژه تا دوربین، از سیستم اتوفوکوسی به نام ” شناسایی رنگ ” استفاده می کند و به لنز دستور می فرستد که کجا فوکوس انجام دهد.

{ خط قرمز در این تصویر مسیر نور را از طریق آینه پایین در دوربین های دیجیتال SLR نشان می دهد. بخش اعظمی از نور وارد شده از لنز ، توسط آینه به پنتاپریزم ( منشور 5وجهی ) و viewfinder بازتابیده می شود و تنها بخش کوچکی از نور به سنسور اتوفوکوس هدایت می شود. }

مزیت اتوفوکوس شناسایی رنگ اینست که بسیار سریع است ( اما در کل بستگی به مدل دوربین شما هم دارد) و خیلی خوب روی سوژه های متحرک جواب می دهد. در اصل بهترین سیستمی است که هر کسی می تواند در یک دوربین SLR روی آن حساب کند.
اما این مدل اتوفوکوس ضعف بزرگی دارد: کمبود دقت.

دو دلیل اصلی این ضعف به شرح زیر هستند:
اول اینکه نقاط اتوفوکوس اکثر دوربین های DSLR ، دارای ترکیبی ازنقاط  تک خطی و خطوط متقاطع می باشد. دقیق ترین نقاط اتوفوکوس، نقاط خطوط متقاطع هستند و در زمان های بحرانی باید مورد استفاده قرار بگیرند ( مثلا در زمان استفاده از بازترین دیافراگم یک لنز پرایم ). در بقیه موارد این امکان وجود دارد که دوربین نتواند در جای تعیین شده فوکوس کند. در حالت دستی دوربین خود می توانید مشاهده کنید که کدام نقاط اتوفوکوس ، نقاط خطوط متقاطع هستند.
هر زمانیکه شما نقاط اتوفوکوسی غیر از نقاط خطوط متقاطع استفاده کنید، دیگر نمی توانید به دقت دوربین اعتماد کنید. ممکن است این مشکل، در دیافراگم های کوچک خیلی خود را نشان ندهد چون این دیافراگم ها کناره های کافی برای درصدی از خطا می دهند، اما وقتی فوکوس و دقت از اهمیت زیادی برخوردار است این مشکل بوضوح به چشم می آید.
دلیل دوم مربوط به کالیبره لنز و دوربین است. حتی زمانیکه از نقاط فوکوس خطوط متقاطع هم استفاده می کنید، باز این امکان وجود دارد که دوربین شما نتواند دقیقا در همان نقطه مورد نظر فوکوس کند. برای یک فوکوس دقیق، باید تمام قطعات دوربین شما – از سنسور اتوفوکوس گرفته تا موتورهای لنز و موتورهای اتوفوکوس – در هارمونی و هماهنگی کامل با هم عمل کنند. تنها ذره ای ناهماهنگی ، دقت دستگاه شما را زیر سوال می برد.
در اکثر موارد شما به دلیل عمق میدان مناسب، حتی متوجه این موضوع نمی شوید. اما اگر دیافراگمی باز، بخصوص در یک لنز تله انتخاب کرده باشید، آنگاه عمق میدان، میلیمتری محاسبه شده و دقت فوکوس خیلی واضح خود را نشان می دهد.

{ من این پرتره را با دوربین کنون 5D مارک II و لنز 85 mm با f1.8 گرفته ام.در این دوربین حتما اندازه گیری و کالیبره کردن سیستم اتوفوکوس مورد نیاز است تا بتوان از فوکوس شارپ در دیافراگم های باز اطمینان پیدا کرد. }

برای مثال در عکاسی پرتره، متعارف است که بر روی چشمان سوژه خود فوکوس کنید. اگر فوکوس نداشته باشید و چشمان سوژه هاله دار بیافتد، این مشکل قطعا دیده شده و عکس تاثیر خود را از دست می دهد.
اکثر دوربین های SLR برنامه ای روی خود دارند که تا حدودی این نقیصه را جبران می کند. تولیدکنندگان دوربین، هر کدام اسامی مختلفی برای این برنامه دارند. کنون و سونی آنرا اتوفوکوس “میکرو-سازش” (micro-adjustment ) می نامند و نیکون آنرا اتوفوکوس “کوک ظریف” ( fine tune )نامگذاری می کند، پنتاکس لغت ” سازگاری اتوفوکوس” (adjustment ) را برمی گزیند و الیمپوس آنرا اتوفوکوس “سازگار” ( adjust ) می خواند.ممکن است در ابتدا کمی پروسه طولانی بنظر بیاید، اما شما می توانید لنزهای خود را اینگونه تست بگیرید: روی یک خط کش یا ترازهایی که به همین منظور طراحی شده اند، فوکوس کنید تا نشان دهد که آیا فوکوستان دقیق هست یا خیر و اگر نیست آنرا تنظیم کنید.
حتی می تواند لنزها و دوربین خود را در یک مرکز تعمیرات تنظیم کنید. این تنها روش برای دوربین هایی است که برنامه فوق، از کارخانه روی آنها نصب نشده است.
ممکن است این توضیحات به نظرتان طولانی بیاید، ولی برای درک مفهوم اتوفوکوس شناسایی رنگ و لمس ناکارامدی آن ضروری می باشد.

تفاوت دوربین های بدون آینه در چیست؟
خب، اکنون می خواهیم به این موضوع بپردازیم که تفاوت دوربین های بدون آینه در چیست. چون این دوربین ها آینه ای برای بازتاب نور به سنسور اتوفوکوس خود ندارند، دوربین بر اساس نقطه ای روی سنسور که فوکوس را بطور پیش فرض خواهد داشت، نورسنجی می کند و لنز را طوری تطبیق می دهد که بیشترین میزان کنتراست بدست آید. این سیستم را اتوفوکوس “شناسایی کنتراست” می نامند.
این سیستم سرعت پایین تری دارد، چرا که باید لنز را در هر دو جهت بچرخاند و سپس شارپ ترین نقطه را انتخاب کند. اما بسیار دقیق تر است ( در سوژه های ثابت ).
اتوفوکوس میکرو-سازش در دوربین های بدون آینه تقریبا بی معنی است. هیچوقت نیازی به کالیبره کردن یا اندازه گیری سیستم اتوفوکوس دوربین نخواهید داشت. حتی فرقی هم نمی کند که از کدام نقاط فوکوس استفاده می کنید، چرا که همه آنها به یک اندازه خوب هستند. به همین دلیل است که اتوفوکوس دوربین های بدون آینه روی سوژه های ثابت خیلی بهتر از دوربین های DSLR است.

{ این پرتره را با دوربین فوجی X-T1 و لنز 56 mm با f1.2 گرفته ام. با این دوربین  به راحتی می توان روی چشمان مدل فوکوس کرد و هیچ نیازی وجود ندارد که سیستم فوکوسش را کالیبره کنیم. }

2. فوکوس دستی
دوربین های بدون آینه حتی در زمان استفاده از وضعیت فوکوس دستی هم بهتر هستند.
طراحی دوربین های مدرن DSLR خیلی هماهنگ با فوکوس دستی نیست.
دوربین های بدون آینه متفاوت هستند. آنها مجهز به ابزاری به نام ماکزیمم فوکوس هستند که اختصاصا برای کمک به فوکوس در فوکوس دستی طراحی شده اند. دوربین مناطقی را که فوکوس هستند، هایلایت می کند تا بتوانید نقاط شارپ تصویر را مشاهده کنید. حتی این قابلیت را دارد که با فشار یک دکمه تصویر را بزرگ کرده و به سهولت تشخیص دهید که آیا سوژه در فوکوس کامل هست یا خیر.
این ابزار زمانی بهترین کارایی را دارد، که در بازترین دیافراگم لنز مورد استفاده قرار بگیرد. مزیت  هر دو ابزار اینست که از viewfinder الکترونیکی بهره می برند. اما متاسفاته دوربین های DSLR مجهز به چنین ابزاری نیستند.

{ این تصویر نشان می دهد که سیستم ماکزیمم فوکوس چگونه عمل می کند. این پرتره را با لنز 58 mm هلیوس ودر بازتزین دیافراگمش یعنی f2 /رفته ام.خطوط قرمز نشانگر اینست که سیستم ماکزیمم فوکوس چگونه نقاط شارپ فوکوس را نشان شما می دهد. }

3. فاصله فراکانونی
برخی دوربین های بدون آینه ابزار دیگری دارند که مورد توجه عکاسان منظره قرار گرفته است، چرا که کمک می کنند فاصله فراکانونی را بدون مراجعه به جدول ها و اپلیکیشن های اسمارتفون ها بیابید.
Viewfinder این دوربین ها یک معیار عمق میدان دارد، که بر اساس دیافراگم انتخابی شما، نقطه فوکوس و همچنین نواحی دارای فوکوس درهر طرف را نشانتان می دهد. اگر حلقه فوکوس را بچرخانید تا معیار عمق میدان روی علامت بی نهایت قرار بگیرد، نقطه دقیق فاصله فراکانونی را خواهید یافت. به همین سادگی و به همین راحتی.

{ این نوار زیر عکس بشما سازو کار معیار عمق میدان را نشان می دهد. خط سفید، نقطه فوکوس را نشان داده و مناطق آبی نشانگر مناطق فوکوس کل عکس می باشد. در این تصویر ساختگی لنز روی نقطه فراکانونی فوکوس شده است. }

تفاوت آنقدر زیاد است که حتی پیش بینی من اینست که روزی، اکثر عکاسان، از دوربین های بدون آینه استفاده خواهند کرد و SLRهای دیجیتال اختصاصا فقط برای ورزش و حیات وحش استفاده خواهند شد.

نظر شما درمورد این مقاله چیست ؟