تفاوتی بین نوشتن و سرودن هست

ناداو کاندر چه میگوید؟
مردی که به خودی خود بیان آفرینش گری را به دست می گیرد.

مصاحبه با ناداو کاندر در تاریخ ۲۰ مارچ ۲۰۱۷ در صحنه بزرگ شوی عکاسی
ترجمه اختصاصی آکادمی عکاسی، مدرسه هنر های معاصر

از دانش آموزی ناموفق  در مدرسه ای در جنوب آفریقا، به یکی از شناخته شده ترین عکاس های جهان،ناداو کاندر اولین دوربینش را در سن ۱۳ سالگی گرفت،در سن ۲۴ سالگی صاحب استودیویی شخصی خودش بود و امروزه در سن ۵۴ سالگی نمونه بارز یک عکاس برجسته در زمینه عکاسی منظره می باشد، که این شیوه از عکاسی مداوم در حال تغییر و تحول است.

مجله عکاسی انگلستان، با ناداو کاندر، پیش از حضورش در شو عکاسی ۲۰۱۷ در برمینگهام ملاقات کرد، مکالمه به سرعت به سمت عکسهای بسیار بحث برانگیز اخیرش از دونالد ترامپ کشیده شد. معمولا زمانی که ناداو کاندر میخواهد از پرتره شخصی عکاسی کند، نورپردازی تنها چیزی است که از پیش به آن اندیشیده است، اما دونالد ترامپ‌ متفاوت بود.

او از ماُموریت عکاسی اش از رئیس جمهور آمریکا برای جلد “شخصیت سال ۲۰۱۶” مجله تایم میگوید: “من بسیار مضطرب بودم که چگونه باید این کار را انجام دهم_چگونه جلد مجله تایم را منصفانه، بدون دخیل کردن دیدگاه سیاسی شخصی ام انجام دهم”.

” چنانچه شما درست عکاسی کنید، راجع به گرد هم آمدن دو تاریخ مختلف صحبت میکنید. یک شخص ۷۰ ساله که ۷۰ سال عمر کرده و یک شخص ۵۴ ساله که ۵۴ سال عمر کرده است. به محض اینکه سیاست وارد میشود،شما چیزهایی را تغییر میدهید، اگر شما از پرتره شخصیت مهمی عکاسی می کنید که هرگونه تاثیر ماندگاری به همراه خواهد داشت، باید استثناء قائل شوید، هر چند که سخت باشد.”

آنچه که الهام بخش او در عکاسی است با تکنولوژی تکامل پیدا کرده است. “دوربین ها زیاد جذاب نیستند،آنها همه پلاستیکی و الکترونیکی هستند. باعث تاسف است که جوهر و هوش مکانیکی من از بین رفته است، اما کار کردن در اتاق تاریک، همانگونه که هنوز گاهی انجام میدهم ، و کار کردن بر روی صفحه مانیتور در فوتوشاپ، بسیار لذتبخش است. من عاشق ساختن تصویر هستم.”

وی اضافه میکند: “اما من‌هیچگاه عکاسی نبودم که چیز زیادی را برای رخ داد شانس باقی بگذارم، من پرتره هایم را شکار نمیکنم، من آنها را چیدمان میکنم.”
” تفاوتی بین نوشتن و سرودن هست، در حقیقت من میتوانم با اتاق تاریک بنویسم و با دیجیتال شعر بگویم.”

اولین شغل حرفه ای کاندر به عنوان عکاس، محدود به سه ماه دستیاری در کنار هری دو زیتر در آفریقای جنوبی شد. در سن ۲۱ سالگی به لندن، شهری که در ۳۵ سال اخیر “خانه” خطابش کرده است، مهاجرت کرد و چهار سال دیگر را نیز قبل از برپایی استودیوی شخصی اش و گرفتن نماینده تجاری، به عنوان دستیار گذراند‌. در آن زمان دوره های دانشگاهی عکاسی به وسعت امروز نبود، هرچند که در هر صورت جریان علمی خاصی هم قابل رخ دادن نبود.

کاندر میگوید: ” آنچه مناسب من بود، گرفتن صدها هزار رول فیلم بود که باعث شد من روان بشوم و رسایی که الان دارم را مدیون آن هستم.”
نصیحت او به عکاسان تازه کار این است که: “به سبک های معماری، مجسمه سازی و… نگاه کنید، نه صرفا به عکاسی. به نگاه کردن و به عکس گرفتن ادامه دهید که مانند یک زبان است، من دارم در سخن گفتن از ناداو کاندر بهتر و بهتر میشوم.”
امروزه که بانگ هنرمندانه او نسبت به کارهای تبلیغاتی اش، از طریق پرتره ها و پروژه های شخصی اش تجلی پیدا کرده است، برخلاف اوایل کارش، این دو را کاملا تفکیک شده می یابد. “پیش از فوتوشاپ، شما ممکن بود یک عکس را به شیوه متفاوتی در اتاق تاریک چاپ کنید، اما پس از چاپ نمی توانستید کار زیادی روی آن انجام بدهید، از آن رو تصویر را بسیار فاخر می دانستید.”

امروزه به نقطه ای رسیده ایم که به علت نگرانی و عدم احساس امنیتی که مشتری شما ممکن است داشته باشد، سطح ابتکار عملتان کاهش پیدا میکند. امروز در مقایسه با زمانی که من تازه شروع به کار کردم بسیار متفاوت است. اگر شما با دقت برگزینید و انتخاب کنید، میتوانید نقطه ای امن داشته باشید  و جایی کار کنید که می دانید مردم واقعا به دنبال کاری هستند که شما میتوانید انجام دهید. ”

منظره های فراموش نشدنی، پرتره های متقاعد کننده و از رئیس جمهورهای بحث بر انگیز – وحدت موضوعی که در نمونه کارهای غنی از تنوع کاندر جاری می شود، نیرویی است که به فراتر از آنچه آشکار است اشاره دارد. “همه چیز مربوط به ناشناخته هاست، این چیزی است که من در تصاویر دریا یا مناظر جستجو می کنم، من به دنبال این هستم که بفهمم چه احساسی دارد، که چشمان یک نفر را ببندی و نداند.”