عکاسی بی هوا از لذت کودکی ناب و فارغ از تکنولوژی
عکاسی بی هوا از لذت کودکی ناب و فارغ از تکنولوژی
ترجمه اختصاصی آکادمی عکاسی
نیکی بون (Niki Boon) “مادر – عکاس” مستعدی است که بزرگ کردن کودکانش در فضایی کاملا عاری از تکنولوژی را انتخاب کرده است . نه “اینترنت” و نه “آی پد”. زندگی کردن در 10 هکتار زمینی ساحلی در نیوزلند انتخاب اوست. این مادر، بزرگ شدن فرزندانش را با عکاسی بی هوا به تصویر کشیده است.
عکس ها دو منظور دارند، نه تنها کودکی فرزندانش را ثبت می کند بلکه تاکید او بر درست بودن روش فرزند پروری اش است . این شیوه باعث گردیده است تا همزمان بازخورد های مثبت و انتقاد برخی دیگر را متوجه او گرداند.
این مادر می گوید:” استفاده از روش های غیر متعارف در فرزند پروری و نحوه زندگی فرزندان سوالات زیادی را درباره علت این امر و عاقبتش برای خود انسان و اطرافیانش در بر دارد. مستند نگاری روز های فرزندانم به من کمک می کند که تصمیم ام را در مورد انتخاب این سبک زندگی کنترل نمایم . گاهی در برابر سیل عظیم انتقاد ها و اعتراض ها قرار می گیرم که برای من تاییدی است که فرزندانم در جایی قرار دارند که به آن تعلق دارند ! غیر اهلی و رها، پوشیده شده در گل و لای. آزادانه می دوند و در طبیعت بازی می کنند.”
همانطور که احتمالا از کیفیت عکس ها متوجه شدید نیکی بون یک مادر معمولی دوربین به دست نیست. او برای مدتی یک علاقه مند جدی برای عکاسی بوده است.
او می گوید : “زمانی که بعنوان روان درمانگر در زمستان های دلگیر اسکاتلند کار می کردم تصمیم گرفتم برای فرار از بعد از ظهر های کسل کننده و تاریک منطقه در یک کلاس چاپ عکس در تاریکخانه، ثبت نام کنم . اما این فرار، در درونم آتش اشتیاق جدی به عکاسی را شعله ور ساخت.
من هنوز هم از قدرت شگفت انگیز عکس هیجان زده می شوم، چگونه یک عکس درون شما را تکان می دهد؟ یک عکس خالص مدیون درون انسانهاست. بعد از اسکاتلند به مدت چهارسال دیگر در کشور های خارجی کار کردم و از دیدن جهان از پشت لنز در اوقات فراغتم لذت بسیار بردم. ”
وقتی او به نیوزلند بازگشت، اشتیاقش را برای عکاسی تا مدت زیادی از دست داد بعلاوه تا مدت ها دسترسی به تاریکخانه هم نداشت و این موضوع تا تولد اولین فرزندش ادامه یافت . او می گوید: “تصمیم اش برای فرزند پروری در محیطی متفاوت و نیاز به مستند سازی آن، سمت و سویی تازه به عکاسی او داده است.”
نیکی بوون می گوید: “من همچنین می خواستم دنیای کودکی را واشکافی کنم و درباره بزرگ شدن بیشتر بیاموزم و به همین علت تصمیم گرفتم مناظری را به تصویر بکشم که تنهایی و همبستگی در کودکان را به تصویر بکشد، شادی و رنجی که تجربه می شود و نمی خواستم از قسمت هایی که کمتر لذت بخش بود چشم پوشی کنم.
